Aklımda tuttuğum onca yazı fikri hep bu anlarda yok oluyor. Yeni eve taşınmama 12 gün kalmış.
Sevgi, öfke ve nefret arasında dalgalanıyorum. Sağlıklı kalabilmem için sevgim yavaş yavaş ölmek zorunda, kanal tedavisi gibi. Yerini hissizlik ve yeni bir ölüm almalı. Önceki ölümler gibi; onun da yasını tutarım, bir süre özlem duyarım, bir süre aklımda ölçer tartarım ve o da sonunda kabuğunu tutar.
Yazıldığı gibi kalan mesajlar vardır. Yazıldığı gibi -görülmeden– silinen mesajlar da vardır. Öfke ve nefret de vardırlar. Gururdur ve saygısızlıktandır. Sinire saplanan bir ve son iğnedir.
Aptal dalga sesleri ile mi hüzünlenmeye zorlamalı yoksa aptal Aphex Twin ile mi uyuşmaya çalışmalı? Aptal Clubhouse. Bu yazıyı kabanımla yazıyorum. Askılıkta asılı kendisi. Kabanımı seviyorum. O bir yaz kabanıdır. Deniz kenarında yürürkendir tüm karmaşası ve hayat görüşü.
Bu kez pek bi' zorunlu aptallık.